عشق در چشمان من ، گل گاشته

                       کوفه در خواب گناه است و علی

کوفه خواب است و کسی در جادَه نیست 

                        در تمام شهر ، یک آزاده نیست

کوفیان با ننگ  ، سودا می‌کنند

                          از علی امشب ، تبرّا می‌کنند

کوفیان با عافیت  ، خو می‌کنند

                          بر سر دنیا ، هیاهو می‌کنند

باز امشب ، عشق ، تنها می‌شود 

                        زخم ، سهم ِفرق ِمولا می‌شود

کوفیان امشب « ولی » را می‌کشند

                         فاتح خیبر « علی » را می‌کشند

آفتاب عشق ، گلگون می‌شود

                          سینه ی سجَاده ، پرخون می‌شود

باز امشب ، عقده‌ها گل می‌کند 

                         بر لبان غم ، دعا ، گل می‌کند

پشت نخل آرزو ، خم می‌شود

                         داغ حسرت ، سهم ِآدم  می‌شود

می‌شود امَت ، یتیم و بی امام

                         عشق ، ناکام و عدالت ، ناتمام

جادَه می‌ماند غریب و بی سوار

                          ذوالفقار عدل ، می‌گیرد غبار

کوفیان ، مست ترنَم می‌شوند

                          در غبار عافیت ، گم می‌شوند

کوفه ، ای ظلمت سرایِ شب نورد

                           کوفه ، شهر عافیت ، آیین ِزرد

کوفه ، ای نامرد ، ای شهر فریب

                           کوفه ، ای بی درد ، ای شهر غریب

زادگاه و قبله ی اصحاب باد 

                           پنج فصل عدل را ، دادی به باد

خوب می‌دانم ، علی سهمت نبود 

                           درک آن خورشید ، در فهمت نبود

چون که با زهر تو پرپر شد علی

                           همنشین زخم خنجر شد علی

کاش امشب ، باز باران می‌گرفت 

                            بغض من ، راه نیستان می‌گرفت

کاش امشب ، درد می‌آمد فرود

                            بغض من ، زخم علی را می‌سرود

چاه کو ، تا بشنود درد مرا

                           ماه کو ، آن شاهد درد آشنا

ای علی ، هجر و صبوری ، تا به کی؟

                            چهارده قرن از تو دوری ، تا به کی؟

تا به کی باید ، ز هجرانت سرود؟

                            شعر در وصف شهیدانت سرود

بی تو ای مولا ، دل ما کربلاست

                            سهم ما از زندگی ، درد و بلاست

عشق در چشمان من ،  گل گاشته 

                             گریه با من ، ماجراها داشته

خانه ام امشب ، دوباره ابری است 

                             گریه ، گام ِآخرِ بی صبری است

بی تو بر دل مانده زخم صد فدک

                             کو دو بیتی ، کو جنون ، کو نی لبک؟

غم مدار ، اما دل ما محکم است

                             گر چه دنیا ، سهم ابن ملجم است

ذوالفقارت یا علی ، میراث ماست

                             ما به خونخواهی ، به پا خواهیم خاست

ای علی ، سنگ ِصبورِ فاطمه

                             وارث ِزخمِ غیورِ فاطمه

ای شهید ِفتنه ی قوم ِجمل 

                             بهترین تفسیر ِاخلاصِ عمل

چشمهایت ، ای طلوع ِدلنواز             

                             بر جهان ای کاش ، می‌تابید باز!

کاش امشب ، باز باران می‌گرفت

                            بغض من ، راه ِنیستان می‌گرفت

کاش امشب ، درد می‌آمد فرود

                            بغض من ، زخم ِعلی را می‌سرود

شیعیان ، من داغدارِ حیدرم 

                           داغدارِ آن بهارِ پرپرم

بی علی ، ماییم و اندوهی مدام

                           روبروی ماست راهی ناتمام

بی علی ، دنیا ندارد اعتبار

                          وای بر ما ، وای بر این روزگار . . .