آه از اندوه ریحانه ی حضرت رسول

 
فاطمه علیهاالسلام ،

صبر لایزال نبوی بود که در هیأت عفتی سر به فلک کشیده، چادر به سر می‏ کشید و در کوچه‏ های مدینه، در تمام رهگذرهای هستی، حضور خدا را به کائنات، یادآور می‏ شد.

سیلی ستم و تازیانه کینه را به جان خرید تا هجوم تندبادِ انکار، شمع یک ‏تنه حقیقت را خاموش نکند.

افسوس از سوره ی کوثر که در آن خانه ی گِلین، همسایه ی اهالی غفلت و سنگدلی شد!

آه از زمزمه ‏های شرحه شرحه ی بتول که در نیمه‏ شبِ سجاده و تسبیح، ارکان عرش را به لرزه می ‏افکند!

آه از ریحانه ی رسول خدا صلی‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله که در مشام حسادتِ زمین، به هدر می‏ رفت و چشمانِ حقیقت‏ ستیز زمانه، رخساره ی طهارتش را طاقت نداشت.

غمانه:

ودیگر زینب دخترچهارساله

                شانه به دست، روبروی مادرنیست

                                 اصلا مادرنیست !...